De kleine vrouw

De bewakervan het juwelenpaleis zuchtte. Lastig. Bewakers hebben zo hun sores. Sores waarover je met andere bewakers kan praten. Een eenzame kleine groep.
Ze kenden geheimen. Over de goud- en zilversmeden en over de juwelen die onder hun handen gecreëerd werden.

Een apart wereldje, waar de buitenwereld wel een oordeel over had, maar die geen idee had van deze mysterieuze wereld. 

De goudsmeden die gonzend als bijen door de bijenkorf zwermden waren niet altijd in een goed humeur.
Klagen over het zogenaamde edelmetaal dat ze in handen kregen. Dit was toch geen kwaliteit. De grote bazen verwachten maar steeds dat je er prachtsieraden van maakt, maar hoe kan dat als je grondstoffen krijgt waar je zelf ernstige twijfels over hebt. De directeur verwachtte ook nog eens dat er soms edelstenen in verwerkte. Wist hij wel hoeveel extra werk dat was?

Ook de zilversmeden mopperden wel eens. Ja, ze werden vaak gezien als minder. Goudsmeden waren vaak elitair. Zij werkten met het duurste edelmetaal, het edelmetaal met naam. Nuffig liepen ze door het bedrijf, verzuchtend dat ze het erg zwaar hadden. Tegelijkertijd liepen ze te klagen dat hun goud meer op zilver leek.

Een kleine vrouw, liep onopvallend door het paleis. Niet elke dag. Ze probeerde niemand voor de voeten te lopen. Bescheiden.
Hard werken deed ze. Voor de zilversmeden. Bij de zilversmederij zat ook een bijou afdeling. Ook daar zette ze zich in.

Eerder werkte ze in een kleiner paleis waar iedereen elkaar kende. Het was vlak bij haar huis, al was het grotere paleis haar wel bekend.
Toen het kleinere paleis niet meer mocht blijven bestaan van de keizer die in dit deel van het land de dienst uitmaakte, moest ze verkassen. Wat was dat in het begin lastig geweest. Er werkten een paar goud- en zilversmeden die haar lieten merken dat ze anders moest gaan werken. Terwijl haar klanten altijd zo tevreden waren geweest. De juwelen die zij ontwierp, verfijnde en afleverde waren van ongekende kwaliteit. Extra blinkend, alsof ze meer zelfvertrouwen hadden gekregen van al het poetsen dat deze vrouw deed.

Veel te bescheiden. Langzaam wende ze aan de grotere omgeving. Ze kreeg de verantwoordelijkheid over een verzameling ruwe edelstenen. Velen zagen er niet de waarde van. Zij wel. Heel veel tijd stopte ze in haar werk. Ze bekeek de ruwe edelstenen van alle kanten. Las erover, zocht uit waar ze vandaan kwamen en wat hun eigenschappen waren. Het gerucht ging dat ze zelfs tegen ze praatte en daardoor nog meer over de edelstenen te weten kwam.
Ja, dit kostte haar uren en uren van haar tijd. Full time werken volgens de principes van het edelsteenpaleis was geen mogelijkheid. Part time, met full time inzet. Heel apart.
Dit zorgde ervoor dat de edelstenen die zij afleverde in een paar jaar tijd flink in waarde gestegen waren en de andere zilversmeden in de leer gingen bij de kleine vrouw.
De kleine vrouw groeide. Niet letterlijk. Ze bleef verfijnd klein en iedereen schatte haar ook altijd jonger. Hoe deed ze dat?
Persoonlijke aandacht. Warmte doet edelstenen goed. Ze gaan er door schijnen en je ontdekt steeds meer facetten van de edelsteen als je ze in het licht zet.

Sommige edelstenen worden gevonden in donkere spelonken. Gevaarlijke omgevingen. De kleine vrouw zorgde dat juist deze edelstenen op een warme plek kwamen. Vol licht, vol warmte.

Sommige edelstenen waren moeilijk te bewerken. Zo erg beschadigd dat je er weinig meer mee kon doen. Soms was de kleine vrouw dan van slag of sliep er een nacht minder door.
Ook waren er gewone stenen tussen. Dan kon ze praten wat ze wilde, maar dan kwam er niets moois uit. Zelf zei ze dan dat ze niet streng genoeg was, want elke steen heeft toch zijn schoonheid?
Een van de bewakers sprak haar regelmatig. Zelf deed deze bewaker ook wel eens aan zilver bewerken.
Deze bewaker stelde de kleine vrouw gerust.
Niet alles is te leren. De edelstenen die zij had bewerkt, hielden altijd een kenmerk vast van de maakster. Een extra schittering, een fonkelende weerkaatsing in de zon. Onmiskenbaar geraakt door de maker.

Toen de kleine vrouw ouder werd, bleef ze bescheiden, ook al was het de andere goud- en zilversmeden al lang duidelijk welke bijzondere kwaliteiten deze kunstenares had. Ze koos voor de afdeling met zeldzame edelstenen. Soms vond ze daar exemplaren die ze nog nooit eerder had gezien. Ze hervond energie die ze bijna kwijt was geraakt.
Toch. Iets bleef het zelfde. Met veel liefde en veel geduld edelstenen slijpen, vormen en oppoetsen maakte ze de wereld een stukje mooier.
Veel had ze zelf van de wereld gezien.
Woeste bergen, witte stranden, zompige moerassen, uitgestrekte vlakten. Wat haar ontroerde waren de dieren. Kwetsbaar. Net als de edelstenen in het paleis.

Nu. Het is zo ver. De kleine vrouw zal het paleis verlaten. Ja, zo gaan die dingen. Ook al word je veel jonger geschat. Helemaal los laten zal ze niet doen. Enkele schitterende edelstenen houdt ze onder haar hoede. Nog even. Een juweel verlaat het paleis.

ploeteren

September, een kakelvers schooljaar en daardoor honderdduizend inspiratiebronnen. Kom maar op.
Ritme terug vinden is altijd lastig. Zou dat de reden zijn dat onderwijsland volgend jaar een week minder zomervakantie krijgt?
Meer dan twee maanden geleden postte ik hier nog een explosief stukje. Grappig om te vermelden dat Pietje Precies een dag na mijn stukje, zonder dit overigens gelezen te hebben, met het schaamrood op zijn kaken zijn oprechte verontschuldigingen aanbood. En terecht. Ik heb hem wel even laten merken dat ik geschokt was door zijn explosie. En kwaad. Hij begreep het helemaal. Ik ken hem al wat langer. De beste man worstelt vooral met zichzelf van tijd tot tijd.
Daarna stortte ik mij vol overgave in de zomer. Dik twee weken volledige luiheid. Zon. Zee. Boeken. Slapen. Eten. Lachen.
Een lui Frans leven met mijn lief. Vervolgens op avontuur in het verre Indonesië. Nooit geweten dat zo veel opeengepakte mensen toch zo kalm hun leven kunnen leven. Borrelende vulkanen, andere gewoonten, eeuwenoude tempels. Proeven, ervaren. Overweldigend. Op paradijselijk, maar arm Lombok lag ik op bounty stranden en zwom tussen blauwe zeesterren. Ik bezocht een schooltje. Kaal, met mensen die een hart voor kinderen hebben. Waarschijnlijk staan ze in hun 'vrije' tijd in de rijstvelden, net als hun ouders die ik heb zien zwoegen. Vakantie vieren in een land waar de meerderheid het begrip vakantie niet kent.
Ik ben pas een week thuis. Een dag na thuiskomst bewoog ik me naar het werk. Ik heb de rust nog vast. Ik probeer het te bewaken. Tot nu toe lukt dat aardig.
Sinds gisteren zijn alle collega's weer druk drentelend in het gebouw. Het fossiel heeft morgen zijn afscheid, de ijskoningin is verhuisd naar een andere school en er zijn nog veel meer mensen noodgedwongen vertrokken. Her en der is wat veranderd qua indeling van lokalen.
"Ik kan niet werken in dit lokaal. Al mijn lessen heb ik voorbereid, maar zonder beamer is dat geen doen."
"Ja, ik ben wel dinsdag vrij en op de donderdag heb ik maar 4 lesuren, maar vrijdag 8 lesuren draaien, dat houd ik niet vol."
"Ik heb maar liefst 5 tussenuren per week. Daar ben ik niet blij mee."
Het wordt weer een boeiend schooljaar.

ego

Ik had het de afgelopen twee weken dus erg druk.
Met die naderende vakantie van niets moeten en veel luieren in het vooruitschiet, kwam ook het besef dat het dan wel prettig zou zijn als de zaken die afgerond konden worden, ook daadwerkelijk afgerond zouden worden.
Aan de slag dus. Met regelmaat tevreden terugkijkend naar een turbulent en toch ontspannen jaar. Heel veel waard weet ik na vier jaren van diepe duisternis.
Aan de slag, maar wel regelmatig stil staan. Ik kreeg die opdracht van mijnheer Pretoog.  Kiezen, niet alles tegelijk, vooral plezier houden in wat je doet. Met grote regelmaat strooide hij met complimenten. Niet alleen naar mij, maar naar de vele hardwerkende collega's die hierdoor ook met plezier bleven doorgaan.
Het leidde tot prachtige resultaten. Nu al. Na een jaar. Vastberaden willen we doorgaan.
Ik maakte een lijstje. Wat nog zeker te doen voordat het grote luieren begint.
Voorop staan natuurlijk de leerlingen. Vandaag waren de eindejaarsexcursies. Ik hoefde niet mee, maar er waren vooraf wel een paar zaken die geregeld moesten worden. Er was gisteren nog een geslaagd zomerfeest met stampende muziek en zwetende leerlingen. Er moesten cijferlijsten bestudeerd worden, ik heb een nieuwe decaan onder mijn hoede genomen die aan de slag gaat met de verwerking. Talloze gesprekken met ouders en leerlingen. Over uitstroom naar ander onderwijs. Over gedrag. Een planning maken voor volgend jaar en alles op elkaar afstemmen. Een jubileum van de ene collega. Een afscheidsreceptie van de ander. Een diploma-uitreiking en de laatste drie lesdagen leken gevuld te worden met 'film kijken' waardoor de leerlingen mateloos verveeld werden en daardoor ook hyperactief in de pauzes.
Eind vorige week even diep adem halen en beseffen dat deze week vooral gevuld moest worden met het bestuderen van die cijferlijsten om nauwkeurig te bepalen of een leerling over kon gaan naar het eindexamenjaar. Door de veranderde regels is dat een stuk lastiger geworden. Maandagmiddag zouden de lijsten er zijn.
Vrijdagmiddag na werktijd kwam er een mailtje van Pietje Precies. Hij is er nog een jaar. Ik weet dat tact niet in zijn woordenboek staat, maar meestal heeft hij goede bedoelingen. Hij wees er op dat hij vorig jaar met een ultieme krachtsinspanning het 'taakplaatje' rond had gekregen. Samen met de man met de paraplu die eerder dit jaar vertrok en nu al mag genieten van een welverdiende vakantie.
De man met de paraplu is weg. Pietje Precies wilde graag dit jaar ook weer voor de zomer zo veel mogelijk rond krijgen.
Voor de niet-onderwijsmensen hier: er is een onmogelijk systeem bedacht door de overheid. Dat verbaast jullie vast niet. Docenten geven een maximaal aantal uren les per jaar. Volgens de regels is dit ongeveer 45% van de tijd die je betaald krijgt. Op onze school is het gelukt om dat percentage op 47% te krijgen. Daar moest een hele stemprocedure voor gevolgd worden en dit was noodzakelijk om de bezuinigingen enigszins het hoofd te bieden. Er blijven dus heel wat uren over. Elke school doet daar iets mee volgens eigen inzicht. Allerlei berekeningen die bepalen hoeveel voor- en nawerk er moet zijn per les. Uren voor vergaderingen en allerlei taken die ook in een school gedaan worden. Zoals het begeleiden van nieuwe docenten, huiswerkondersteuning voor zwakke leerlingen, het begeleiden van excursies en ga zo maar door.
De afgelopen jaren werden er allerlei taken bedacht en werden uren uitgedeeld aan de mensen die deze taken deden. Er is echter flink gesneden. Veel kan niet meer. Of is liefdewerk, oud papier.
Pietje Precies had een lijst rond gestuurd met alle mogelijke taken die je maar kunt bedenken en vroeg wie er vanochtend aan wilden schuiven om een eerste opzet te maken zodat hopelijk voor de zomervakantie al veel rond was.
Ik had echter al een afspraak staan met de nieuwe decaan waarmee de ochtend gevuld was. Een afspraak die ik ook niet kon verplaatsen. Morgen vrij en dat wil ik zou houden en donderdag staat de bevorderingsvergadering al gepland. Zat te doen.
Ik reageerde niet op zijn mail.
Maandagmiddag was er overleg tussen de middenvelders en mijnheer Pretoog. Ik opperde dat het misschien handiger was als we gezamenlijk vaststelden wat echt moest en wat zeker geschrapt kon worden. Maandagmiddag hadden we daar geen tijd voor. Mijnheer Pretoog vond het prima om dat donderdagmiddag te doen als we toch weer bijeen zouden komen.
bovendien, als het niet allemaal gedaan kon worden voor de vakabntie, dan doen we toch direct erna.
Vanochtend kwam Pietje Precies op me af. Woest was hij. Ik had geen idee. Of hij me even apart kon spreken.
Natuurlijk.
Vervolgens barstte hij los. Mij werd op luide toon verteld dat hij woest was dat ik geen antwoord had gegeven op zijn mail. Daar bleef het niet bij. Hij bulderde dat hij het niet pikte dat hij genegeerd werd en meermaals gooide hij me voor de voeten dat ik wel moest beseffen dat hij ook volgend jaar onderdeel was van de directie, ofwel, hij was mijn meerdere.
Ik stond perplex. Waar ging dit over?
Ego.
Niet meer, niet minder. Hij was niet klaar met me. Ik had 'achter zijn rug om' iets voorgesteld terwijl hij toch echt met meneer Pretoog had besproken dat hij het voortouw zou nemen en een bijeenkomst zou plannen.
Er kwamen termen langs als 'als ik een vrouw met ballen was' en meer wat ik nu geeneens meer kan herinneren. Blijkbaar doet mijn geheugen niet meer mee als de dosis hufterigheid te groot wordt.
Ik werd emotioneel. Ik heb daar over nagedacht. Waarom raakte dit me?
Heel eenvoudig. Er werd mij onrecht aangedaan. Er werd uitgegaan van vuil spel. Iets wat niet een moment bij me opkwam. Ik probeerde dat nog uit te leggen, maar deze man zat muurvast in zijn eigen, beperkte overtuigingen.
Ik ken hem wel al langer. Hij uitte dat hij mij al langer kende en dat hij nou eenmaal niet veel tact bezat. Ik kan veel hebben. Ik kan ook bedenken 'hij heeft goede intenties'. Er zijn echter wel grenzen. Die zijn overschreden.  
Ik heb hem gezegd dat ik had kunnen of moeten laten weten dat ik dinsdagochtend er niet bij zou zijn. Twee andere middenvelders waren op excursie. Het was dus sowieso geen goed moment. Hij was al bij meneer Pretoog geweest. Onverstoorbaar. Wat een gave. Meneer Pretoog had hem verbaasd aangekeken toen hij daar al een tirade hield. Meneer Pretoog had aangegeven dat we het gewoon erg druk hadden en dat het donderdag op de agenda stond.
Na mijn treffen met Pietje Precies liep ik gelijk tegen meneer Pretoog aan. Ik had het gevoel dat ik als boksbal was gebruikt.
'Koffie?', vroeg hij. 'Ja, en een zwaar sjekkie', antwoordde ik.

idealen en realiteit

Moeilijk te geloven, maar over vier en een halve week zit ik in de auto op weg naar zoet Frankrijk.
Twee volle lesweken en daarna nog twee weken 'veel te veel doen in veel te weinig tijd'.
Tussen alles door is er een afscheid van een collega, een jubileum van de grijze dakduif die al 40 jaar voor de klas staat, diploma-uitreikingen van de drie verschillende afdelingen, een nieuwe decaan inwerken en nog honderd dingen.
De examens leken wel een soap dit jaar. Daar stond ik dan afgelopen woensdag. Op het schoolplein met een  filmploeg van de lokale televisiezender. Wachtend op het nieuws van de staatssecretaris. Om 17 uur zou het verlossende woord komen.
Ik wist dat het wat later zou worden. Als de staatssecretaris bij mij op school zou zitten, had ik al een leerplichtmelding gedaan. Met alles te laat.
Ik kon me niet voorstellen dat er hele partijen examens opnieuw gedaan zouden moeten worden. Toch, toen er maar geen bericht kwam en er wel een persconferentie werd aangekondigd, begon ik hem wel te knijpen. Het zal toch niet....
Pas vlak voor zes uur, al klappertandend op een winderig schoolplein, kwam het nieuws dat donderdagochtend alle nog ontbrekende normeringen bekend gemaakt zouden worden. Wel was duidelijk dat er hoogstwaarschijnlijk meer eindexamenkandidaten inzicht hadden in de eindexamens, maar die hadden de mogelijkheid dit op te biechten, waarna ze alsnog mochten herkansen. Merkwaardige gebeurtenissen.
Kijkend naar de resultaten, zijn er geen rare, opvallende scores. Er heeft zich niemand gemeld. Natuurlijk werd de school wel door diverse media gebeld. We zijn immers een 'zwarte' school en blijkbaar werden die suf gebeld door geile journalisten. Ik ben benieuwd wat uiteindelijk de politieonderzoeken opleveren. Of er nog meer naar boven komt en in welke mate.
Voorlopig mag ik helemaal niet ontevreden zijn. Gewoon 82% geslaagd in een keer en de kans is groot dat ik in de buurt van de 90% geslaagden kom na de herkansingen. Ook bij havo en vwo zijn de resultaten verbeterd in vergelijking met eerdere jaren. Dat geeft hopelijk weer wat lucht.
Helaas zijn ook een paar leerlingen uit mijn afdeling vierkant gezakt. Eigenlijk zagen we dat al het hele jaar aankomen. Deels moet de hand in eigen boezem. Hoe komen deze leerlingen terecht in 4mavo? Dat ga ik komende week uitzoeken. Met drieën en vieren voor de eindexamens is het jaar opnieuw doen waarschijnlijk niet wijs. De afgelopen week heb ik daar gesprekken over gevoerd. Ze hebben het recht het jaar opnieuw te doen, maar we adviseren instroom op een lager niveau op het mbo.
Dat gaat allemaal niet gemakkelijk. Natuurlijk, ze moeten even de klap verwerken, maar ook hun dromen bijstellen. Te vaak zie ik leerlingen met te grote ambities. Ambitie is mooi, maar realisme is dat ook.
Vorig schooljaar was er ook een leerlinge die zakte. Ze had klas 3 twee maal gedaan en zakte in het eindexamenjaar. Ook veel te zwak. Ook het advies om naar een lager niveau te gaan. Eigenwijs koos ze voor het volwassenenonderwijs om alsnog daar haar mavo diploma te halen. Ik weet inmiddels dat ze weer gezakt is. Via een vriendin, want zelf reageerde ze niet op mijn berichtjes.
Ik had liever ongelijk gehad. Zo is ook een leerlinge gezakt die vorig jaar bij ons in de 3e klas zat. Onmogelijk juffrouwtje Arrogantie, maar zodra je moeder had gesproken, was duidelijk waar dat vandaan kwam. Onmogelijke vrouw. Als dochterlief zwak presteerde, kwam dat omdat ze zich niet veilig voelde. Of omdat we te weinig aandacht aan haar dochter schonken. Ik kreeg zelfs een advocaat op mijn dak gestuurd. Waarna de ijskoningin besloot dat juffrouwtje Arrogantie overgeplaatst moest worden naar de zustervestiging, wat moeder al eerder wilde. Naar de examenklas, kostte wat het kostte. Daar is ze geplaatst en ja, ook gezakt. Wel nog een kans.
Ik ben dus nog wel even druk de komende weken. Praten als Brugman en hopen op een grote dosis realiteitszin.

examenperikelen

Examenperikelen. Het is er blijkbaar het jaar voor. Vanochtend las ik dat er 'mogelijk' nog een examen gestolen is op 'mogelijk' de zelfde school waar eerder het vwo examen Frans was verdonkeremaand.
Wat voor nieuws is dit nu?
Er wordt het woord 'mogelijk' gebruikt. Er wordt beweerd dat het om het examen Engels gaat, maar niet wordt vermeld of dit een mavo, havo of vwo examen is. De politie onderzoekt het.
Tja.
Lekker om het weekend mee te beginnen. Het College voor Examens houdt gewoon weekend, er wordt al 'leuk' gemeld dat het zou kunnen (weer een mogelijkheid) dat het examen als ongeldig wordt bestempeld en iedereen dat examen van dat niveau opnieuw moet doen. Verder doodse stilte.
Ik ga er maar even van uit dat we aanstaande woensdag de mavo leerlingen kunnen vertellen of ze geslaagd zijn en een dag later het zelfde voor de havo en vwo leerlingen.
Ik kan er nu toch niets mee.
Dat was de afgelopen week wel anders. Op de laatste dag van mei kreeg ik een eindexamensecretaris aan de lijn uit het zuiden van het land. Ik ben ook eindexamensecretaris.
Mijnheertje vertelde op hoge toon dat een collega Nederlands bij hem was komen klagen over een van mijn collega's Nederlands. Het werk was niet goed (lees: te soepel) nagekeken en nu had die collega geen zin om het na te kijken, omdat hij het idee had dat hij dan de eerste correctie deed.
OK. Stuur maar terug en natuurlijk zou ik de boodschap overbrengen op oma Duck. Dat is sinds langere tijd de bijnaam van mijn collega Nederlands. Puur gebaseerd op uiterlijk, want hoewel het woord oma mij doet denken aan warmte, is dit bij deze collega een gebrek. Meer het type 'bord voor de kop'.
Als er een collega is die vooringenomen is en zelfs puur racistische opmerkingen plaatst, is zij het wel. Ja, daar is ze in het verleden op aangesproken. Ja, ze let nu wel op met wat ze zegt, maar als ze dan zegt 'Nee, ik zeg niets, want ik wil geen problemen', maakt het weer duidelijk dat haar innerlijke denkwijze niet is veranderd.
Zo is ze altijd diepbedroefd als een bepaalde Hindoestaanse leerling werk heeft verprutst, omdat het kind uit een goed gezin komt en is het voor haar pure logica als een islamitisch kind iets verprutst, want ja, die krijgen niets goeds mee van thuis.
Erger dan kromme tenen.
Baas Pretoog werd op de hoogte gebracht door mij. 'Zeg maar dat ik het hoog opneem', zei hij en daar ging ik. Op naar oma Duck die net bij de lieve vrouw in gesprek zat. Ik gaf aan dat ik verwachtte dat ze het werk 3 juni terug zou krijgen en dat ik gehoord had dat er veel te veel punten waren toegekend.
Ze weet me elke keer weer te verbazen. 'Dat is dan alleen bij het deel schrijfvaardigheid, ik weet zeker dat er niets aan te merken is op het deel leesvaardigheid'.
Echt. Elke keer verwacht ik wel iets raars, maar de stompzinnigheid van dit antwoord, liet me even naar lucht happen.
'Oma Duck, dit kan niet. Alles moet secuur nagekeken worden.'
'Ja, maar ze zijn zo vreselijk zwak, dan houden ze geen punten over.'
Je zou kunnen denken 'wat lief'. Maar kom op, er staan nu steeds berichten in de krant over gesjoemel bij examens.
Wat niet zo netjes was, was dat de docent Nederlands geen contact had opgenomen met oma Duck. Volgens mijnheertje de eindexamensecretaris was hij zo boos, dat hij dat niet wilde doen. Hallo. We zijn zogenaamd allemaal mensen met minimaal een hbo-opleiding. Daar mag je toch wel enig professioneel gedrag van verwachten. Boos, OK, maar laat gewoon Persoonlijk even weten dat je het niet accepteert, stuur het terug, informeer mijnheertje de eindexamensecretaris, die mij dan weer kan berichten, maar neem je professionele verantwoordelijkheid.
Geef mij maar pubers. Vele malen gemakkelijker.
Goed. Het werk kwam terug, er was inderdaad met punten gestrooid en oma Duck had wat slapeloze nachten gehad. Hopelijk was dit eenmalig.
Dinsdag kreeg ik mijnheertje de eindexamensecretaris nog een keer aan de lijn. Het toeval wilde dat hij mijn tweede corrector was.
En wat voor een. Zeikerd eerste klas.
Ik had zeer zeker secuur gecorrigeerd, maar dit mijnheertje was het klassieke voorbeeld van 'als ik een leerling kan naaien, dan doe ik dat ook'
Hij begon al lekker. Hij stelde dat een bepaalde aanhef niet juist was. Ik was er 100% zeker van dat dit wel zo was. Hij reageerde met 'kunt u mij dan een betrouwbare bron geven waar ik dat kan vinden?'
Simpel. Ik ben de bron. Ik gaf even fijntjes aan dat ik al decennia les geef en hier nog nooit een tweede corrector over had horen mekkeren. Ik ging helemaal niets opzoeken. Toedeledoki. Gelukkig had hij snel door dat ik het meende en gaf aan 'dat dan maar te laten zitten'. Nou ja.
Natuurlijk. Er waren een paar punten toegekend waar ik zelf over twijfelde en soms is en als er dan iemand een argument aanvoert waarom dat niet kan, prima. Ik kreeg een paar punten cadeau her en der en al met al mag ik helemaal niet klagen. Na drie kwartier had ik een rood oor, maar mooi behouden wat ik wilde behouden. Als er niet wordt opgehoogd of verzwaard, heb ik een klassengemiddelde van 6,8. Fijn. Als dit maar niet het mogelijk gestolen examen is....

examenstress

Een beetje suffig op de bank dinsdagavond. Wakker geschud door de mededeling dat het examen Frans voor het vwo uitgelekt was op Internet. Woensdag was mijn vrije dag, maar als eindexamensecretaris gaan dan alle alarmbellen rinkelen.
Inderdaad, ik zag ook iets op het wereldwijde web dat verdacht veel op een echt examen leek. Een examen wat morgenmiddag pas op het programma staat.
Dan zijn de sociale media opeens zeer handig. Eerst maar eens leerlingen gerust stellen. Geen paniek, we gaan er vooralsnog van uit dat er een oplossing wordt gevonden.
Ik verwachtte dat er een vervangend examen zou worden geleverd. Voor woensdagmiddag. Daar hoopte ik op. Ik heb contact gehad met alle betrokkenen en ook zonder mij zullen ze het vast allemaal redden. Vanochtend werd duidelijk dat het examen een dag werd uitgesteld.
De lampenlul die heeft besloten deze actie te ondernemen zou gelyncht moeten worden door vwo leerlingen. Ik hoop ook vurig dat ALLE scholen aan een onderzoek worden blootgesteld. Op welke scholen zijn er examenpakketten niet meer verzegeld of waar ontbreken er pakketten? Kort die maar flink financieel en geef het geld aan de scholen die wel hun zaakjes in orde hebben.
Het ergst vond ik de onzekerheid waar die leerlingen mee te maken kregen.
Ik was wel verbaasd over de snelle arrestatie. Het is zeker dat de versie die op Internet verscheen, het examen was dat op de Rotterdamse islamitische school lag opgeslagen. Er zijn nog genoeg vragen.
Deze school was al eerder negatief in het nieuws. Problemen in de financiële sfeer, zo werd er overheidsgeld besteed aan reisjes naar Saudi-Arabië wat niets met onderwijs te maken had. Imams op de loonlijst die er helemaal niet werkten en een periode waren alle afdelingen van de school bestempeld als 'zeer zwak' door de inspectie. Dat is ongeveer 5 jaar geleden. Nou, geloof me, dan is er veel mis. Een jaar later waren de slagingspercentages hoog in vergelijking met het landelijk gemiddelde en in 2012 werd het vwo bestempeld als een van de 10 beste vwo scholen.
Natuurlijk.
Zelf werk ik op een school waar het vwo ternauwernood ontsnapte aan het predicaat zeer zwak. Het werd zwak. Er wordt nu keihard gewerkt en de hoop is er dat we langzaam naar voldoende opkrabbelen. We zitten namelijk met een hele berg zorgleerlingen en jongeren die van huis uit praktisch geen begeleiding krijgen, noch ondersteund worden met het Nederlands wat bij elk examen een steeds grotere rol speelt.
Ik durf een maandsalaris er op te verwedden dat het publiek op de islamitische school hiermee te vergelijken is. Ik heb in het verleden zelfs leerlingen van deze school aangenomen. Ze woonden te ver van de islamitische school af, hetgeen de reden was dat het mijn leerlingen werden. Prachtige cijferlijsten. Toen startten ze bij ons en werd de ene onvoldoende na de andere behaald. We eisen nogal wat van onze leerlingen. We weten dat je het diploma niet bij een pak hagelslag cadeau krijgt.
Nee. Ik heb een gezonde dosis wantrouwen. Tegenover de integriteit van deze school. Tegenover de inspectie waarvan ik vermoed dat de zogenaamde onderzoeken helemaal niet zo goed zijn. Tegenover een aantal collega's in het land die blijkbaar een soort bingo doen als ze examenwerk nakijken of misschien wel 'helpen' bij examens.
En nu?
Ik heb niet zo veel illusies. Ik wacht met spanning op de resultaten die half juni bekend worden.

wilde plannen

Maar vier dagen te gaan deze week. Hopen dat de examens net zo soepel verlopen als vorige week.
Vandaag had ik wilde plannen. Ik zou van alles 'vast gaan doen'. Ik moet geloof ik blij zijn dat er in mijn middelbare schooltijd geen Internet bestond. Ik betwijfel of ik dan ooit mijn vwo diploma had behaald. In plaats van gestructureerd het nodige doen zodat ik niet aan het einde van het jaar loop te stressen dat ik nog zo veel moet doen, hopte ik van de ene website naar de andere. Websites die niets te maken hadden met mijn uiteindelijke doel.
Hmmm. Ik krijg medelijden met de huidige examenkandidaten. Op Facebook laat ik ze weten dat ze hard aan de slag moeten en dat het ze allemaal gaat lukken, terwijl ik zelf zo hopeloos aan het tutten ben.
Het zal allemaal wel goed komen. Ik zie Mijnheer Pretoog en Pietje Precies hard werken om te waarborgen dat we niet in een algehele chaos belanden aan het begin van het nieuwe schooljaar.
Een jaartje tutten en niet voor de troepen uitlopen is eigenlijk helemaal niet zo verkeerd.
Er is veel veranderd dit jaar. Ik mis de man met de paraplu nog wel. Hij ons ook, dat weet ik. Ook bij de conciërges is een gat geslagen door het vertrek van de meest intelligente van het stel. Hij was immer het best herplaatsbaar toen de grote operatie van boventallig verklaarde personeelsleden in gang werd gezet.
Een aantal anderen die vertrokken worden minder gemist. Er vertrekken nog velen. Sommige ook om andere redenen dan boventalligheid. In ieder geval een aantal leuke afscheidsborrels in het vooruitzicht.
Ik kan me de komende weken nog even gaan storten op het nakijken van examens, het ervoor zorgen dat de huidige lichting 3mavo op de juiste plek komt, ook al is dat niet altijd in de eindexamenklas, noch op onze school. Ik ga zeker ook nog wat lesjes bezoeken van collega's. Morgenochtend ga ik dat maar eens plannen. Ik verkneukel me nu al.  
Daarnaast genoeg tijd voor ontspanning. Er staan nog 3 rockconcerten in de agenda die allemaal in een maand plaats vinden. Ik bedoel maar.